Objective: Gastroparesis is defined as delayed gastric emptying and is a common medical condition in diabetic patients. Scintigraphy is commonly used as a standard diagnostic procedure for the quantitative assessment of gastroparesis. The aims of this study were to determine an optimum imaging time for the diagnosis of gastroparesis, to assess the prevalence of gastroparesis, to evaluate the correlation between endoscopy and scintigraphy findings as well as the correlation between gastric emptying with patient genders, blood glucose concentration, and functional dyspepsia.
Methods: Gastric emptying was assessed in 50 diabetic patients with a mean age of 50.16 years. For evaluation of gastric emptying, a test meal containing 2 pieces of toast, 120 cc non-labeled water and fried egg labeled with 1 mCi of 99mTc was given to each patient. The scintigraphy was performed immediately after ingestion and was repeated at 1, 1.5, 2 and 4 hours after ingestion. In some patients, an additional 90-minute dynamic scan was also acquired.
Results: The prevalence of gastroparesis in this study population was determined as 64%. Also, the results of this study revealed that a 4-hour scan after ingestion is more relevant than a 90-minute dynamic scan for the evaluation of delayed gastric emptying. There was no statistically significant difference between 1-hour and 2-hour scans, 1-hour and 90-minute scans, 2-hour and 90-minute scans, 2-hour and 4-hour scans. Likewise there was no significant correlation between blood glucose levels, gender and calculated values of gastric emptying time in all groups.
Conclusion: According to our findings, it can be suggested that the prevalence of gastroparesis is higher than that mentioned in some previous studies. Also, this study indicates that a gastric emptying scintigraphy at 2 and 4 hours after meal ingestion might provide the anticipated clinical information in diabetic patients with dyspepsia without other evident reasons.
Amaç: Gastroparezi gecikmiş mide boşalması olarak tanımlanır ve diyabetik hastalarda sık rastlanan bir tıbbi durumdur. Gastroparezinin kantitatif değerlendirmesi için sintigrafi sıklıkla standart bir diagnostik yöntem olarak kullanılmaktadır. Bu çalışmanın amaçları gastroparezi tanısında optimum görüntüleme zamanını belirlemek, gastroparezi prevalansını belirlemek, endoskopi ve sintigrafi bulguları arasındaki uyumu ve mide boşalması ile cinsiyet, kan glukoz düzeyi ve fonksiyonel dispepsi arasındaki ilişkiyi incelemektir. Yöntem: Ortalama yaşları 50,16 olan 50 diyabetik hastanın mide boşalması değerlendirildi. Mide boşalmasını değerlendirmek için her hastaya 2 dilim tost, 120 cc işaretlenmemiş su ve 1 mCi 99mTc ile işaretlenmiş kızartılmış yumurtadan oluşan bir öğün verildi. Oral alımın hemen sonrasında 1., 1,5., 2. ve 4. saatlerde sintigrafi yapıldı. Bazı hastalarda ek olarak 90. dakika dinamik görüntülemesi de uygulandı. Bulgular: Çalışma grubunda gastroparezi prevalansı %64 olarak bulundu. Aynı zamanda oral alımdan sonra 4. saat görüntülemesinin gecikmiş mide boşalmasının değerlendirilmesinde 90. dakika dinamik görüntülemeden daha uygun olduğu bulundu. Birinci saat ve 2. saat, 1. saat ve 90. dakika, 2. saat ve 90. dakika, 2. saat ve 4. saat görüntülemeleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Benzer şekilde, tüm gruplarda kan glukoz düzeyi, cinsiyet ve hesaplanan mide boşalma zamanı arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı. Görüntülemeler arasında cinsiyet, kan şekeri düzeyi ve mide boşalma süreleri açısından da fark tespit edilmedi. Sonuç: Sonuçlarımıza göre gastroparezi prevalansının daha önce bildirilenden daha yüksek olduğu öne sürülebilir. Benzer şekilde, bu çalışma gıda alımından 2 ve 4 saat sonra uygulanan mide boşalma sintigrafisinin dispeptik şikayetleri olan ancak diğer bariz nedenler bulunmayan diyabetik hastalarda gerekli klinik bilgiyi verebileceğini öngörmektedir.